Solo bivak Vogezen

Wildkamperen in de Franse Vogezen – een ervaring die me dichter bij de natuur bracht dan ooit. Ik heb al vaak buiten geslapen: met mijn gezin of samen met Michel. Maar deze keer was anders. Voor het eerst ging ik écht alleen. Geen andere mensen in de nabije omgeving, alleen ik, mijn tentje en het bos.
Mijn eerste nacht: op een wildpad vol diersporen
Mijn bivakplek lag op een oud wildpad, schuin tegen een helling. De grond was zacht, bedekt met bladeren planten en... diersporen. Veel! Pootafdrukken van reeën, misschien een vos, en ja – heel veel wildpaden van vooral.....wilde zwijnen. Uiteraard had ik in het licht wel goed gekeken en niet direct onder een wildpad m'n tent opgezet, maar s 'nachts is alles anders. Terwijl ik in mijn tent lag dacht ik: als de wild zwijnen maar niet besluiten  om vannacht over dit pad naar beneden te stormen. Maar de nacht bleef stil. Alleen het ritselen van bladeren door de wind. 

De volgende dag vond ik een plek aan het water. Een kleine rivier kronkelend door het bos, prachtig! Ik zette mijn tent op vlakbij de oever. Het geluid van stromend water werkte rustgevend. Geen angst, geen onrust – alleen de natuur en ik. Het was verrassend hoe veilig ik me voelde, daar in mijn eentje. Okee, helaas moet ik er wel altijd even uit in de nacht. Dat was echt pikkedonker. Ik weiger om dan m'n lampje aan te zetten :). 
’s Ochtends werd ik wakker in stilte. Vanuit mijn slaapzak keek ik door de tentopening naar het kabbelende water. Een klein laagje mis boven de rivier en een enkele vogel die zich liet horen. Ik filterde wat rivierwater, zette thee en zat gewoon... te zijn. Geen haast, geen prikkels. Alleen het ritme van buiten.

Toen ik mijn verhaal vertelde aan vriendinnen en collega's, kreeg ik veel reacties. “Zo wat gaaf!” zei iemand. “Dat je dat durft, alleen in het bos.” Anderen vroegen: “Was je niet bang?” of “Wat als er iets gebeurt?” Maar voor mij was het juist rustgevend. Geen angst, geen stress – alleen vertrouwen in mezelf en in de natuur. 
Sommigen vonden het inspirerend: “Ik zou dat ook wel willen, maar ik weet niet of ik het durf.” Anderen waren nieuwsgierig: “Hoe weet je waar je veilig kunt staan?” Het mooie is: je leert het onderweg. Door te doen, te voelen, en te luisteren.

Alleen bivakkeren vraagt om vertrouwen, voorbereiding en een open houding. Het leert je luisteren naar je omgeving, maar ook naar jezelf. De Vogezen gaven me rust, ruimte en een herinnering aan hoe weinig we eigenlijk nodig hebben om ons verbonden te voelen met de natuur.
Wil jij ook leren hoe je veilig en comfortabel buiten kunt overnachten? Bekijk dan onze Bivakexperience – een unieke kans om dit zelf eens te ervaren. Onvergetelijk!